3P9
Mens tam quatenus claras et distinctas quam quatenus confusas habet ideas, conatur insuo esse perseverare indefinita quadam duratione et hujus sui conatus est conscia.
De ziel, zo wel voor zo veel zy klare en onderscheide, als voor zo veel zy verwarde denkbeelden heeft, poogt door zekere onbepaalde during in haar wezen te blijven, en is van deze haar poging bewust.
The mind, both in so far as it has clear and distinct ideas, and also in so far as it has confused ideas, endeavours to persist in its being for an indefinite period, and of this endeavour it is conscious.
No explicitly cited ancestors.
Mentis essentia ex ideis adæquatis et inadæquatis constituitur (ut in propositione 3 hujus ostendimus) adeoque (per propositionem 7 hujus) tam quatenus has quam quatenus illas habet, in suo esse perseverare conatur idque (per propositionem 8 hujus) indefinita quadam duratione. Cum autem mens (per propositionem 23 partis II) per ideas affectionum corporis necessario sui sit conscia, est ergo (per propositionem 7 hujus) mens sui conatus conscia. Q.E.D.
De wezentheit van de ziel bestaat uit evenmatige en onevenmatige denkbeelden, gelijk wy in de darde Voorstelling van dit deel getoont hebben; en poogt dieshalven (volgens de zevende Voorstelling van dit deel) zo wel voor zo veel zy deze, als voor zo veel zy die denkbeelden heeft, in haar wezen te volharden, en dit (volgens d'achtste Voorstelling van dit deel) door zekere onbepaalde during. Maar dewijl de ziel, (volgens de drieëntwintigste Voorstelling van het tweede deel) door de denkbeelden der aandoeningen van 't lighaam nootzakelijk meêwustig van zich is, zo is dan, (volgens de zevende Voorstelling van dit deel) de ziel meêwustig van haar pogingen; 't welk te betogen stond.
The essence of the mind is constituted by adequate and inadequate ideas (III. iii.), therefore (III. vii.), both in so far as it possesses the former, and in so far as it possesses the latter, it endeavours to persist in its own being, and that for an indefinite time (III. viii.). Now as the mind (II. xxiii.) is necessarily conscious of itself through the ideas of the modifications of the body, the mind is therefore (III. vii.) conscious of its own endeavour.
No explicitly cited descendants.
Hic conatus cum ad mentem solam refertur, voluntas appellatur sed cum ad mentem et corpus simul refertur, vocatur appetitus, qui proinde nihil aliud est quam ipsa hominis essentia ex cujus natura ea quæ ipsius conservationi inserviunt, necessario sequuntur atque adeo homo ad eadem agendum determinatus est. Deinde inter appetitum et cupiditatem nulla est differentia nisi quod cupiditas ad homines plerumque referatur quatenus sui appetitus sunt conscii et propterea sic definiri potest nempe cupiditas est appetitus cum ejusdem conscientia. Constat itaque ex his omnibus nihil nos conari, velle, appetere neque cupere quia id bonum esse judicamus sed contra nos propterea aliquid bonum esse judicare quia id conamur, volumus, appetimus atque cupimus.
Deze poging, als men haar tot de ziel alleen toepast, word wil genoemt; maar als men haar gelijkelijk tot de ziel, en tot het lighaam toepast, zo voert zy de naam van lust, die dieshalven niets anders is, dan de wezentheit zelve van de mensch, uit welker natuur nootzakelijk die dingen volgen, die tot haar behoudenis dienstig zijn; en zo verre is de mensch bepaalt tot de zelfden te doen. Wijders, tusschen lust en begeerte is geen onderscheit, dan dat de begeerte deurgaans tot de menschen toegepast word, voor zo veel zy meêwustig van hun lust zijn, en kan dieshalven dus bepaalt worden; namelijk, de begeerte is een lust met der zelfder medeweting. Uit alle deze dingen dan blijkt, dat wy niets pogen, willen, begeren noch betrachten, om dat wy dit goet oordeelen te wezen: maar dat wy, in tegendeel, daaröm iets goet oordeelen te zijn, om dat wy het zelfde pogen, willen, begeren en betrachten.
This endeavour, when referred solely to the mind, is called will, when referred to the mind and body in conjunction it is called appetite; it is, in fact, nothing else but man's essence, from the nature of which necessarily follow all those results which tend to its preservation; and which man has thus been determined to perform.
Further, between appetite and desire there is no difference, except that the term desire is generally applied to men, in so far as they are conscious of their appetite, and may accordingly be thus defined: Desire is appetite with consciousness thereof. It is thus plain from what has been said, that in no case do we strive for, wish for, long for, or desire anything, because we deem it to be good, but on the other hand we deem a thing to be good, because we strive for it, wish for it, long for it, or desire it.
No explicitly cited ancestors.